به نظر می‌رسد اوضاع بعد از شکست جلیلی بعد از بسیج همه نیروها در انتخابات به وفق مراد اصولگرایان قدیمی و جدید نیست و بعد از ریاست جمهوری پزشکیان و شعار «وفاق ملی» او شرایط جور دیگری در حال رقم خوردن است
اولین اتفاق در حین انتخابات مرحله اول رقم خورد، جایی که ستادهای انتخاباتی قالیباف و جلیلی نتوانستند بر سر مسئله اجماع به توافق برسند تا جایی که هر کدام از این دو گروه ادعا داشتند در صورت کنارکشیدن طرف مقابل در همان دور اول، انتخابات به نفع آنان تمام می‌شد، به ویژه حامیان قالیباف.
دومین مورد اختلاف داخلی بین اصولگرایان در حین تایید صلاحیت کاندیداهای وزارت در مجلس رقم خورد، جایی که در هیاهوی جبهه پایداری و ادعای آنان مبنی بر رای نیاوردن چندین وزیر کابینه به بهانه‌های مختلف، تمام نوزده وزیر کابینه بعد از ۲۷ سال از مجلس رای اعتماد گرفتند. در این بین نباید از نقش قالیباف را در این همگرایی بین مجلس و دولت چشم‌پوشی کرد که نقشه‌های این جبهه علیه دولت جدید را بی‌ثمر کرد.
سومین مورد به سایه رفتن سعید جلیلی بعد از شکست سنگین در انتخابات است که بعد از گسیل اعضای دولت سیزدهم برای رای‌آوری او، اکنون حتی حامیان قدیمی خود را سرخورده کرده است، در حالی که جلیلی تنها امید بخش قابل توجهی از جبهه اصولگرایی برای ریاست جمهوری بود و چندین سال با عنوان دولت سایه روی او سرمایه‌گذاری شده بود. البته شاید این غیبت مصلحتی بوده و پس از چند گاف و سوء مدیریت در دولت پزشکیان، باز هم دولت سایه رخ نمایی کند.
چهارمین مورد هم روز گذشته رخ داد؛ علیرضا پناهیان سخنران مذهبی متمایل به هسته سخت اصولگرایان در نطقی طوفانی به عملکرد روزنامه کیهان حمله کرد. او در این باره گفت: دوقطبی‌سازی روزنامه‌ها از نشر اکاذیب بدتر است. روزنامه‌ای که دو قطبی‌سازی می‌کند را تعطیل کنید. مجلس علیه دو قطبی‌سازی قانون وضع کند. وی افزود: روزنامه‌ها حق ندارند بگویند چون دولت از جناح مقابل است پس دوقطبی ایجاد کنند. این روش‌ها پلید است.
