در چهار سال اخیر، سایه سنگین بحران انرژی، فرصت‌های بزرگی را از فولاد خوزستان گرفت. بیش از ۲.۵ میلیون تن کاهش تولید تنها به دلیل محدودیت‌های برق و گاز، معادل از دست رفتن حدود ۱.۳ میلیارد دلار درآمد ارزی است؛ آن هم زمانی که شرکت آماده جهش صادراتی، توسعه زیرساخت‌ها و تثبیت جایگاه خود در بازارهای جهانی بود.
اما مسئله فقط عدد و رقم نیست. پرسش مهم‌تر این است: اگر آن انرژی قطع نمی‌شد، امروز چه آینده‌ای پیش روی فولاد خوزستان قرار داشت؟ شرکتی که فراتر از یک تولیدکننده فولاد عمل کرده؛ به ستون صادرات غیرنفتی ایران بدل شده، در تعیین قیمت محصولات فولادی نقش محوری دارد و صدها صنعت پایین‌دستی را تغذیه می‌کند. حتی در سخت‌ترین سال‌ها، با وجود تحریم‌های مستقیم، قطعی برق، تورم و نرخ بالای تامین مالی، ایستاد، رشد کرد، پروژه اجرا کرد و در فروردین ۱۴۰۴ رکورد تازه‌ای در تولید و فروش ثبت نمود.
فولاد خوزستان با تملک معادن در جازموریان و زنجان، زنجیره تامین خود را تثبیت کرد. با راه‌اندازی پروژه‌های نیروگاهی متنوع، از جمله ۵۲۰ مگاوات سیکل ترکیبی و ۶۰۰ مگاوات خورشیدی، گام‌های جدی برای کاهش وابستگی به شبکه برق سراسری برداشت. حتی برنامه استفاده از هیدروژن در فولاد شادگان، آینده‌نگری مدیریتی این شرکت را نشان می‌دهد.
با این‌حال، اگر این موانع انرژی نبود، امروز چه تصویری از فولاد خوزستان داشتیم؟احتمالا با استفاده کامل از ظرفیت‌های تولیدی، بزرگ‌ترین صادرکننده منطقه بود؛طرح‌های توسعه‌ای مثل زمزم ۳ و نیروگاه‌ها با سرعت بیشتری به بهره‌برداری می‌رسیدند؛درآمدهای ارزی به جای جبران زیان‌ها، صرف ورود به زنجیره‌های با ارزش افزوده بالاتر می‌شد و سهم شرکت در تولید ناخالص داخلی کشور، از ۳ به ۵ درصد یا بیشتر افزایش می‌یافت.
آن‌چه امروز فولاد خوزستان را از نقطه مطلوبش دور کرده، کم‌کاری نیست؛ بلکه سیاست‌های نادرست در حوزه انرژی، توزیع ناعادلانه منابع و بی‌توجهی به نقش راهبردی صنایع مادر در اقتصاد کشور است.
در سالی که شعارش «سرمایه‌گذاری برای تولید» است، مهم‌ترین سرمایه‌گذاری، تامین زیرساخت‌های پایدار برای صنعتی است که می‌تواند پرچم‌دار تحول اقتصادی ایران باشد.
فولاد خوزستان امروز پیشتاز است، اما برای آن‌که بدرخشد، تنها یک چیز کم دارد: انرژی پایدار.
